Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Δημήτρης Νατσιός, «Οι κουζουλοί την κάνανε αθάνατη την Κρήτη»





 
 
      Σ’ ένα παλιό τεύχος του πάντα εξαιρετικού περιοδικού «Ο ΣΩΤΗΡ» εντόπισα ένα κείμενο, από αυτά που δεν τα αφήνεις ύστερα από την πρώτη ανάγνωση, αλλά, σκέφτεσαι ότι πρέπει να μοιραστείς και με άλλους την συγκίνηση και το μεγαλείο που αναβλύζει από τα φυλλώματά τους.
Πρωτίστως, έχω την συνήθεια, να τα «δωρίζω» στους μαθητές μου, διότι τούτες οι γενεές δεν γνωρίζουν την Πατρίδα τους - ως προσανάμματα πατριδογνωσίας - αλλά και για να αναπληρώσω τις νερόβραστες και άνοστες τιποτολογίες που περιέχουν τα εν χρήσει σχολικά εγχειρίδια.
Το κείμενο στο οποίο αναφέρομαι είναι «η διαθήκη του οπλαρχηγού Αντωνίου Ζωγράφου-Ξανθουδίδη». (Το πρωτότυπο φυλάσσεται στο ιστορικό μουσείο Ηρακλείου).
Ο Αντώνιος Ξανθουδίδης (1819-1896), γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στην Κρήτη. Μεγάλη μορφή, «γενναίος μετά φρονήσεως, αφιλοκερδής, τύπος χρηστού και μεγαλοψύχου πατριώτου», λεβέντης οπλαρχηγός, έλαβε μέρος στους ηρωικούς αγώνες της Κρήτης για απελευθέρωση και ένωση με την Πατρίδα. Διακρίθηκε κυρίως στην Μεγάλη Επανάσταση του 1866-1869, «αρχαίος άνθρωπος» που θα έλεγε και ο Κόντογλου, από αυτούς που «μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο».
Ασχολήθηκε με την πολιτική, με την πρωταρχική σημασία του όρου και όχι με την κατεστημένη λωποδυσία της εποχής μας- «ήταν τότε που οι άνθρωποι έζων δι’ εν έπαινον και πέθαινον δι’ ένα τραγούδι», όπως έλεγε ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Υπήρξε ακόμη και αγιογράφος. Παραθέτω την διαθήκη του – υποθήκη για την Πατρίδα, για να κατανοήσουμε τι λογής ήταν οι Έλληνες, οι προκομμένοι εκείνοι άνθρωποι, που μας χάριζαν λευτεριές και προίκιζαν τους απογόνους «ηθική, αρετή, σέβαση εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκείαν μας… για να έχουν την ευλογία του Θεού».
(Μακρυγιάννης)
«Α) Αποθνήσκων τέκνον γνήσιον της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού εντέλλομαι τους αγαπητούς μου υιούς, εμά τέκνα, ίνα διατελώσι πιστά και αφωσιωμένα εις την πάτριον αυτών θρησκείαν, παραγγέλλω επομένως αυτών ίνα ακριβώς εκπληρώσωσι τα χριστιανικά καθήκοντά των και διαφυλάττουν άμεμπτα τα χριστιανικά έθιμα της Πατρίδος. Συνιστώ δε ενθέρμως προς παντός άλλου την ελεημοσύνην… παραγγέλλω εις τα τέκνα μου να βοηθώσι τους πτωχούς, παραδειγματιζόμενα από τους γονείς αυτών.
Β) Εντέλλομαι… ν’ αφοσιωθώσιν εις την δικαίωσιν της Πατρίδος, απωθούντες τας εγωϊστικάς ιδέας του συμφέροντος και του ατομισμού…
…Ας έχωσιν υπ’ όψιν το συμφέρον της Πατρίδος, όντες ήπιοι προς τους αντιθέτους και αμνησίκακοι, διότι η μνησικακία αρμόζει μόνον εις τα θηρία…
Δ) Παραγγέλλω τους υιούς μου να οδηγήσουν τον εισέτι άγαμον αδελφόν των, Στέφανον, να συζευχθή μετά Ελληνίδος Ορθοδόξου…
ΣΤ) Παρακαλώ την σύζυγόν μου, και μετά τον θάνατον αυτής, τα τέκνα μου, να τελούν τα ετήσια μνημόσυνα κατά τα έθιμα της Πατρίδος…
Ζ) Συνιστώ εις τα τέκνα μου να αποφεύγουσι την σπατάλην και την φιλαργυρίαν, διότι αμφότερα τα ελαττώματα αυτά είναι μισητά».
Οσμήν ευωδίας πνευματική αναδίδει η διαθήκη του Κρητικού καπετάνιου. Ξεκινά με ομολογία πίστεως, όπως πράττουν όλοι όσοι ζουν, αναπνέουν και γεύονται τα καθάρια νάματα της αγίας μας Ορθοδοξίας.
Η φράση «τέκνον γνήσιον της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού», παραπέμπει σε μία παρόμοια του Αλ. Παπαδιαμάντη, όταν απαντούσε στον αιρετικό Μακράκη και τους οπαδούς του, οι οποίοι τον εγκαλούσαν περί αθεΐας-ποιόν; Τον Παπαδιαμάντη! Έγραφε ο κυρ-Αλέξανδρος: «Αλλά πού ανακαλύψατε ότι εγώ είμαι άθεος; Έχετε λοιπόν και πνεύμα Πύθωνος, ολόκληρον λεγεώνα έχετε; Εξωρκισμένοι να είσθε. Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της». (εκδ. «Γιοβάνης», τομ. 5ος, σελ. 365).
Πρώτη εντολή και παραγγελία του μεγάλουΚρητός προς τα αγαπητά του τέκνα-πέντε αγόρια- είναι η αφοσίωση εις την «πάτριον» πίστη, ήθος κολοκοτρωναίικο «να φυλάξετε την πίστιν σας και να την στερεώσετε» καταπώς κανοναρχούσε τους νέους των Αθηνών και ο Γέρος του Μωριά. Δεν απαριθμεί χρήματα, χωράφια, βιός και λοιπά δολώματα αμαρτίας και κωλύματα αρετής. «Αυτή-η των χρημάτων περιουσία- κώλυμα προς την αρετήν γίνεται… Αι γαρ τρυφαί και οι άτυποι ηδοναί και τα μυρία κακά εντεύθεν τίκτεται». Η χρηματική περιουσία, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, γεννά μύρια κακά στους νέους. (ΕΠΕ, 5, 60-54). Ο λαός μας, όσο ζούσε την έντιμον πενίαν του, πριν την ολέθρια ανάμειξή του με τους Φράγκους και τα δολοφονικά δάνεια, ήθελε πρώτα το μέτωπο καθαρό και «καλή καρδιά». («Καρδίαν καθαρά κτίσον εν εμοί ο Θεός»).
Η φτώχεια κρατούσε την ψυχή του σε κατάσταση υγείας. Από τότε που έμαθε ότι η αφοσίωση «εις την πάτριον θρησκείαν» και η διαφύλαξη «των χριστιανικών εθίμων της Πατρίδος» δεν συνάδουν με τον εξευρωπαϊσμό του, απαρνήθηκε «τιμημένα πρωτοτόκια» και ενδύθηκε τις παρδαλές κουρελούδες του γραικυλισμού, της υποτέλειας. και της ξενολατρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεπουλήθηκε η Πατρίδα μας, μέσω των εγκληματικών «μνημονίων», επί των ημερών μας, αφού προηγήθηκε η ψευτοευημερία των ευρώ, αλλά κυρίως ο πνευματικός υποσιτισμός του λαού μας. «Η υποτέλεια και η διαφθορά παύουν το αίσθημα του πατριωτισμού και τον υπέρ του κοινού συμφέροντος ζήλον, και φέρουν αναποφεύκτως την ιδιοτέλειαν και (καθιστούν τους ανθρώπους) επιρρεπείς εις τας κοινάς προδοσίας», έγραφε ο σπουδαίος Κοσμάς Φλαμιάτος. (Κ. Σαρδελή, «Η προδομένη παράδοση», α’ τόμος, σελ. 15, εκδ. «ΤΗΝΟΣ»).
Γι’ αυτό και ο Κρητικός ήρωας «συνιστά ενθέρμως» στα παιδιά του, να αποφεύγουν την σπατάλη και την φιλαργυρία, να είναι αμνησίκακοι, ταπεινοί, ήπιοι και ελεήμονες «παραδειγματιζόμενοι από τους γονείς αυτών». Σπουδαία παραγγέλματα, ορθόδοξα, πατερικά. «Παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν», προέτρεπε ο ιερός Χρυσόστομος, η βασιλική οδός για μία σωστή και αρχοντική ανατροφή των παιδιών.
Εντύπωση προκαλεί η Δ, η τέταρτη παραγγελία του αγωνιστή προς τους υιούς του.
Να συζευχθεί, ο άγαμος Στέφανος-λαμπρός αρχαιολόγος αργότερα- μεθ’ Ελληνίδος Ορθοδόξου. Σήμερα, ένα «γνήσιον τέκνον» του ευρωπαϊκού μας προσανατολισμού, αυτό θα το χαρακτήριζε ρατσισμό. Κάτι παραπάνω ήξερε ο λαός όταν θυμόσοφα έλεγε «παπούτσι απ’ τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο».
Αξιοσημείωτη και η εντολή διαφύλαξης «αμέμπτως», και μάλιστα δύο φορές στο κείμενο των χριστιανικών εθίμων της Πατρίδος. Αυτό το ξέρουμε από τον Ηρόδοτο. Μετά το ομόθρησκον και το ομόγλωσσον, ακαταγώνιστο φυλακτήριο της εθνικής συνείδησης είναι το ομότροπον τα ήθη και τα έθιμα που δροσίζουν και ευκλεΪζουν τον βίο του λαού.
Στην Κρήτη λένε μία ωραία μαντινάδα
«Νοικοκυριοί και φρόνιμοι
δεν ζουν στον Ψηλορείτη
οι κουζουλοί την κάνανε
αθάνατη την Κρήτη». Αυτή η κουζουλάδα, η «παλαβή φλέβα» που έλεγε και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, μας λείπει. Οι Τουρκοκρατίες όμως και οι Φραγκοκρατίες δεν φεύγουν με φρονιμάδα και «άψογη στάση». Άνθρωποι σαν τον Κολοκοτρώνη, τον Παύλο Μελά και τον Αντ. Ξανθουδίδη αφυπνίζουν, με την «τρέλλα» τους, τους λαούς.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

* Σόρος, ΣΥΡΙΖΑ, Δολάριο και Διαμελισμός Ελλάδος


Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ θα θεσμοθετήσει τον εφιάλτη του Όργουελ;;;


Έχουμε περιγράψει και αναλύσει πολλές φορές ότι η «Κάρτα του Πολίτη» είναι το πιο εφιαλτικό «εργαλείο» ακτινογραφικού και ολοκληρωτικού φακελώματος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο εφιάλτης του Όργουελ ωχριά μπροστά σε αυτήν τη μακάβρια μοχθηρία της νεοταξικής κακουργίας: Ο Άνθρωπος μετατρέπεται σε ηλεκτρονικό σύμβολο!!!
Και σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η φρικώδης μοχθηρία της πλανητικής χρηματιστηριακής εξουσίας (Νέα Τάξη):

Στο να αφανίσει και της έννοια «Άνθρωπος», επιβάλλοντας την παγκόσμια διακυβέρνηση, μέσω των ψηφιακών συμβόλων (της μετατροπής του Ανθρώπου σε ηλεκτρονικό ψηφίο).

Μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού («εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είχαν ως στρατηγικό στόχο την προώθηση και επιβολή της «Κάρτας του Πολίτη».

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις  προώθησαν, με μεγαλύτερο ζήλο, αυτόν το νεοταξικό στρατηγικό στόχο, αλλά δεν κατάφεραν να τον επιβάλουν ολοκληρωτικά, κάτω από το εσωτερικό βουητό των κοινωνικών αντιδράσεων εναντίον του ηλεκτρονικού φακελώματος…

Φαίνεται, όμως, ότι το αποτρόπαιο αυτό έργο του οργουελικού σκοταδισμού θα ολοκληρώσει η σημερινή κυβέρνηση: Μια «αριστερή» κυβέρνηση…


Η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια και τιμωρεί τους κάλπικους παράδες, τους μεταμφιεσμένους «αριστερούς»: Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, ο «υπέρμαχος» των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη» που καταργεί όχι απλώς κάθε «ανθρώπινο δικαίωμα», αλλά την ίδια την ύπαρξη του Ανθρώπου…
Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ να θεσμοθετεί μια ρουφιανιά ασύλληπτης, αποτρόπαιης και θηριώδους καπιταλιστικής κακουργίας.

Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ που έκλεινε σε όλες τις πτώσεις τα «ανθρώπινα δικαιώματα», που κραύγαζε για τα «δικαιώματα» των ποικίλων ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ (κοινωνικών, πολιτικών και ψυχολογικών), που ωρυόταν για τα «προσωπικά δεδομένα», έρχεται τώρα ως κυβέρνηση, να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη», αυτόν τον ΕΦΙΑΛΤΗ του ολοκληρωτικού φακελώματος του λαού, της χαφιεδίστικης βαρβαρότητας, της κατάργησης ακόμα και της έννοιας «Άνθρωπος»: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ…

Φυσικά τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία της Νέας Τάξης εναντίον των δικαιωμάτων και ελευθεριών του Ανθρώπου, εναντίον του Ανθρώπου, είναι εκείνα τα κόμματα που ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ υπέρ του Ανθρώπου και των δικαιωμάτων…

Σήμερα είναι η νεοταξική «αριστερά». Η «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η «αριστερά» του κεφαλαίου και του χρήματος…

Γι αυτό και ο εφιάλτης της «Κάρτας του Πολίτη» αναγγέλθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από τον ίδιο τον Τσίπρα, με το «πρόσχημα» της εξυπηρέτησης του χρήματος, των «συναλλαγών», της «συντόμευσης των διαδικασιών» (των χρηματιστηριακών διαδικασιών), της ιδιωτικοποίησης των «προσωπικών δεδομένων» κ.λπ, κ.λπ…

Βεβαίως και ένας άλλος καμβάς «προσχημάτων» είναι αυτός του ελέγχου της «εγκληματικότητας», της «τρομοκρατίας» κ.λπ: Άλλη μεγάλη ΑΠΑΤΗ, και αυτή υποταγμένη στην εξουσία του ΧΡΗΜΑΤΟΣ…

πηγή

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Δημήτριος Νατσιός, “Διδακτικές στρεβλώσεις και παρανοήσεις”

 

Θέμα της ανάρτησης: Προς τα που βαδίζει η εκπαίδευση σήμερα; ποιός ο χαρακτήρας του σχολείου;
“ Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα αποτελεί, για μας τους Έλληνες, πνευματικό θησαυρό αδαπάνητο και αείχλωρο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά, σαν μία πνευματική σκυταλοδρομία. Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα, που τόσο λείπουν σήμερα, ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον άγιο Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές.”

Από τους τελευταίους δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ έναν μύθο: Τον μύθο του χταποδιού, ο οποίος περιέχεται στο περίφημο βιβλίο του, «Μυστικά Άνθη» και με υπότιτλο «χαμογελαστοί εχθροί». Τον παραθέτω: «Κάθεται η χταπόδα με το χταποδάκι στον πάτο της θάλασσας. Όπου με την απόχη πιάνουνε το χταποδάκι και τ’ ανεβάζουνε απάνω. Το μικρό φωνάζει στην μάνα του: «Με πιάσανε, μάνα!». Εκείνη τ’ αποκρίνεται: «Μη φοβάσαι, παιδί μου!» Το χταποδάκι φωνάζει πάλι: «Με βγάλανε από το νερό, μάνα!» -«Μη φοβάσαι παιδί μου!» -«Με κόβουνε με το μαχαίρι!» -«Μη φοβάσαι!» -«Με βράζουνε στο τσουκάλι!» -«Μη φοβάσαι!» -«Με τρώνε, με μασάνε!» -«Μη φοβάσαι, παιδί μου!» -«Με καταπίνουνε!» -«Μη φοβάσαι!». -«Πίνουν κρασί μάνα!» -«Αχ! Σ’ έχασα παιδί μου!» (σελ. 11, έκδ. «Αστήρ»).
Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να την φάνε, τρώνε, αλλά πάντοτε έμενε μαγιά», καταπώς θα ‘λεγε ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Η χταποδομάνα είναι η μοίρα, η ιστορία αυτού του τόπου. «Περάσανε από την πλάτη μας άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριανθρώποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά, με κοντάρια και μ’ άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμάνοι, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι κι άλλοι.
Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας, δίναμε φωτιά στη φωτιά, είχαμε να κάνουμε με οχτρούς φανερούς και σκληρούς. Τώρα όμως, στον σημερινό καιρό, οι εχθροί αλλάξανε όψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, με το χαμόγελο στα χείλια, φίλοι δολεροί, που φαίνονται άβλαβοι, μάλιστα κι ευεργέτες και καλόβουλοι» (Κόντογλου).
Το κρασί συμβολίζει «τα φώτα» του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους τετυφωμένους, τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης «πού έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος», γράφει ο Σεφέρης («Δοκιμές Α’τ., σελ. 236, έκδ. «Ίκαρος»). Με το κρασί ξεχνάς ποιός είσαι...
Έγραφε ο Μ. Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21, βουλευτής αργότερα και συγγραφέας, για τους τότε ψευτολογίους- «ψαλιδόκωλους», όπως υπέροχα τους χλεύαζε ο λαός, λόγω του φράγκου-που κατέφθαναν σωρηδόν από την Δύση, μετά την Επανάσταση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησις των πατριών ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιοδεστάτη δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή.
Έμαθε και ξένην γλώσσαν κι όταν ομιλεί κυττάζω./Είναι Έλλην; Είναι Φράγκος; Απορώ και τον θαυμάζω» (Τ.Λιγνάδης «Το μυστήριο το κάλλος και η ιθαγένεια του τοπίου», σελ. 200, έκδ. «Ακρίτας»). Θυμίζω και τον επιτυχή νεολογισμό του Κ. Ζουράρι «ευρωλιγούρηδες», «γυρολόγοι της αμερικανικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, εξυπνάκηδες, δηθενάδες που βούλιαξαν στο τίποτε του δήθεν τους και στο δήθεν του τίποτέ τους», όπως τα αραδιάζει στο αιχμηρό πόνημά του «Βέβηλα και Κίβδηλα» (έκδ. «Αρμός», σελ. 38).
Αυτό το σάπιο κρασί, το νεοταξικό αφιόνι, ποτίζει και μολύνει ύπουλα, κυρίως το σχολείο. Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις σχετικά με την διδασκαλία και όχι με τα διδακτήρια. Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας στις μεγάλες πόλεις για διδακτικό προσωπικό, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ποιό είναι αυτό;
Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιό λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιό λόγο είναι δάσκαλος, η λεγόμενη πολιτεία τι θέλει από το σχολείο, ποιόν τύπο ανθρώπου οραματίζεται για το αύριο της κοινωνίας.
Επειδή τα θέματα αυτά είναι μεγάλα, θα περιοριστώ σε δύο τρέχοντα ιδεολογήματα ή καλύτερα όροι-γλειφιτζούρια ευρείας κατανάλωσης-τα οποία κυριαρχούν στα σχολεία αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τα αποκρυπτογραφήσει και κυρίως οι νέας κοπής σύμβουλοι της διά βίου μάθησης.
Πρώτον ότι κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος και, δεύτερον, ότι το σχολείο πρέπει να είναι ανοιχτό στη ζωή.
Εν πρώτοις το... πρώτο. Σήμερα η ιδέα ότι το παιδί είναι το κέντρο του σχολείου, όποια κι αν είναι η γενεαλογία της και όσοι κι αν είναι οι επιστημονικοί της καρποί, έχει αποβεί ένα ολέθριο εφεύρημα, καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του σχολείου.
Ιδρυτική συνθήκη του σχολείου είναι ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει (ο δάσκαλος) και κάποιος που δεν γνωρίζει (ο μαθητής) και ότι ο δεύτερος προσέρχεται στον πρώτο για να διδαχτεί και να μάθει. «Ο μαθητής πηγαίνει στο σχολείο για να μάθει γράμματα, σπουδάματα (και του Θεού τα πράματα), για να μάθει, δηλαδή, συγκεκριμένα περιεχόμενα και όχι «για να μαθαίνει πώς να μαθαίνει», όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μια πελώρια ανοητολογία-«κέλυφος έρημο εννοίας»  όπως θα έλεγε και ο  Ροΐδης-για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα περιεχόμενα μαθαίνει κανείς τελικά να μαθαίνει.
Η περιβόητη κριτική ικανότητα, η ανάπτυξη της οποίας έχει αναχθεί σε πρωταρχικό στόχο της εκπαίδευσης προϋποθέτει μαθητεία, σπουδή, κοπιαστική μελέτη. (Παιδεία σημαίνει, εξάλλου, παιδεμός). Το σχολείο δεν είναι χώρος επικοινωνίας ζωής ανέμελης, εξουδετέρωσης κοινωνικών αδικιών, ταξικών ανισοτήτων, ενσωμάτωσης παιδιών μεταναστών, λαθραίων και μη.
Είναι κατ’ αρχήν χώρος διδασκαλίας και μάθησης, είναι θεσμός μετάδοσης. Όλα τα μορφωτικά αγαθά και καλούδια τα προσφέρει ο αφοσιωμένος και φιλότιμος δάσκαλος, έχει μεταδοτικότητα, έλεγαν παλιά, σήμερα τον θέλουμε «επικοινωνιακό», ευχάριστο στους μαθητές και όχι εργατικό. Μεταδίδει ο δάσκαλος την γνώση, «σμιλεύει ψυχές» (Παλαμάς) και τότε εισπράττει κι αυτός, ως αντίδωρο, την ευλογημένη αγάπη των μαθητών του.
Σήμερα, δυστυχώς, καταστρέψαμε τον δάσκαλο, την ψυχή του σχολείου, για να τον μεταβάλλουμε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε μίζερο πενταροκυνηγό, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να κομματί(α)ζεται, κατά παράλειψιν υποχρεώσεων. Και βέβαια όλα ακυρώνονται, αν ο δάσκαλος δεν επιστέφει την διδασκαλία του διά του προσωπικού του παραδείγματος. Κατά τον Μέγα Βασίλειο ο δάσκαλος πρέπει να είναι «αρχέτυπον βίου και νόμος έμψυχος και κανών αρετής». «Η μη δίδασκε ή δίδασκε διά του παραδείγματος», αναφωνεί επιγραμματικότατα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Όπως οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, χωρίς να έχουν στόμα και λαλιά, αλλά δια του εκπάγλου κάλλους τους, έτσι και ο δάσκαλος, πρέπει να έχει ζωή φωτεινή, για να φωτίζει. («Γενέσθαι φως και είτα φωτίσαι», γράφει ο υπέροχος αυλός της θεολογίας, άγιος Γρηγόριος).
Να προστρέξουμε, παρενθετικά, σ’ ένα λαμπρό παράδειγμα από την νεότερη ιστορία μας και δη από το έπος του Μακεδονικού Αγώνα. Ξεχωριστή θέση στο «Συναξάρι του Γένους» κατέχουν οι ηρωικές δασκάλες-οι δασκαλίτσες, όπως τις ονόμασαν- νεαρά κορίτσια 17 και 18 ετών, βγαλμένες από το ανώτερο Παρθεναγωγείο Θεσσαλονίκης, το φυτώριο ηρώων, στο οποίο μεταμορφώθηκαν σε πραγματικές εθναποστόλους.
Η Λίλη Βλάχου, η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, η Βελίκα Τράικου, η Αγγελική Φιλιππίδου και άλλες, πολλές θύματα των Κομιτατζήδων. Τον Δεκέμβριο του 1906 οι Βούλγαροι, που σφάζουν ανελέητα παπάδες και δασκάλους-πίστη και γλώσσα, δηλαδή, τα δύο απόρθητα αμυντήρια του Γένους-περικυκλώνουν και πολιορκούν το σπίτι στο οποίο βρίσκεται η Αγγελική Φιλιππίδου και ο σύζυγός της δάσκαλος κι αυτός, στην Αγριανή Σερρών. Οι δύο σύζυγοι αμύνονται με τα περίστροφα και τα όπλα τους. Η Αγγελική πληγώνεται στο πόδι. Οι Κομιτατζήδες βάζουν φωτιά και το ηρωικό ζευγάρι κατορθώνει να περάσει σε γειτονικό σπίτι.
Παραδίδω την πένα στην Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, στο εξαίρετο βιβλίο της «Η Μακεδόνισσα στο θρύλο και στην ιστορία», σελ. 336. «Έδωσε ο Θεός τη μέρα κι οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν την Αγριανή (τότε λεγόταν Κλεπούσα). Όταν έφτασε ο πρόξενος Σερρών Σαχτούρης, η Αγγελική, παρά τους πόνους, παρακάλεσε να μην μεταφερθεί απ’ ευθείας στο νοσοκομείο Σερρών, αλλά να την τοποθετήσουν σε φορείο και να σταματούν στην πλατεία κάθε χωριού, να συγκεντρώνονται οι κάτοικοι και να τους μιλά. Οι χωρικοί την σήκωσαν και κίνησαν να την σώσουν. Το αίμα της, στην τραγική εκείνη πορεία, σταγόνα σταγόνα έβαψε τη μακεδονική γη και γινόταν αρραβώνας με τη λευτεριά…
Πέρασαν έτσι από πολλά χωριά. Οι άνθρωποι ξεμύτιζαν τρομαγμένοι από τα σπίτια τους, να δούνε τι συμβαίνει. Κι άκουγαν από το στόμα της ηρωίδας να τους λέει, με όση δύναμη της έμεινε, πώς είναι υπερήφανη γιατί προσφέρει το αίμα της για την πατρίδα και να τους καλεί όλους, άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά να πάρουν όπλα, τσεκούρια και πέτρες και να εγερθούν κατά των Κομιτατζήδων. Στις Σέρρες τα πλήθη συνέρρεαν στο νοσοκομείο και μ’ ευλάβεια της ασπάζονταν το χέρι, που όλο και πάγωνε, καθώς ο Αρχάγγελος κοντοζύγωνε. Έπειτα την μετάφεραν στο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Οι προσπάθειες των γιατρών δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Εκεί η ηρωίδα δασκάλα άφησε την τελευταία της πνοή με το όραμα της λευτεριάς στα βασιλεμένα της μάτια. Ήταν μέσα Ιανουαρίου του 1907».
Μετά το μεγαλείο, ας γυρίζουμε στα τωρινά χθαμαλά, στο δεύτερο ιδεολόγημα που μας ταλανίζει το: «σχολείο ανοιχτό στη ζωή». Όσοι μιλούν για ζωή σίγουρα υπονοούν ότι ζωή σημαίνει διασκέδαση, γλέντι, διακοπές, κοκκινοσκουφίτσες που τραγουδούν και λοιπά χαζοχαρούμενα πράγματα, κάτι, τέλος πάντων, απεριόριστα θετικό,.
Στη ζωή όμως ανήκουν ο ανταγωνισμός, η βία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία, ο δόλος, η ψευτιά και η απάτη, η χυδαιότητα και η βλακεία. Σε ποιά ζωή ανοίγουμε το σχολείο; (εξαιτίας αυτής της άλογης… λογικής εισχώρησαν στα βιβλία γλώσσας τόσες απρέπειες. Επειδή ο κόσμος σήμερα «τηγανίζεται» από την αθεΐα, πρέπει να καταργήσουμε τα θρησκευτικά; Ξεχνάμε ότι στο σχολείο, πρωτίστως, καλλιεργούμε χαρακτήρες και μορφώνουμε άνθρωπο).
Τουναντίον μάλιστα το σχολείο πρέπει να κλείσει τα πορτοπαράθυρά του σ’ αυτήν την χαμοζωή που σήμερα βιώνουμε. Το σχολείο πρέπει να γίνει κάστρο συντήρησης, απροσπέλαστο στις ανθρωποβόρες ιδέες του αιώνος τούτου του απατεώνος. Και χρησιμοποιώ την λέξη συντήρηση με την πρωταρχική κυριολεκτική της σημασία. Να συντηρεί, δηλαδή, ό,τι παρέλαβε και να το παραδίδει στους νεότερους. Αυτό λέγεται παράδοση και πάνω σ’ αυτό το «ριζιμιό λιθάρι» πρέπει να εδράζεται το σχολείο.
Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα αποτελεί, για μας τους Έλληνες, πνευματικό θησαυρό αδαπάνητο και αείχλωρο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά, σαν μία πνευματική σκυταλοδρομία. Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα, που τόσο λείπουν σήμερα, ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον άγιο Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές.
Έτσι, αφού προσλάβουν οι νεότεροι τα τιμαλφή του Γένους και τις αξίες της Πονεμένης Ρωμηοσύνης, όταν αποφοιτήσουν και βγουν στη ζωή, όταν απλώσουν τα φτερά τους και πετάξουν σαν περήφανα θαλασσοπούλια πάνω από το πέλαγος, θα καινοτομήσουν (Η λέξη «αξίες», προέρχεται από τον μέλλον του ρήματος «άγω», «άξω». Άρα η αγωγή οφείλει να οδηγεί, να άγει, σε αξίες).
Έλεγε η Χάννα Άρεντ, ήδη από το 1958, στο απροσπέραστο δοκίμιό της «η κρίση της εκπίδευσης». «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα-το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου. Ακόμη και η ίδια η απέραντη ευθύνη για τον κόσμο συνεπάγεται ασφαλώς μία συντηρητική στάση». (Ν.Πολονύ, «τα χαμένα παιδιά μας», έκδ. «Πόλις», σελ. 23).
Σήμερα όμως όχι μόνο δεν προστατεύουμε το σχολείο από την τύρβη και την αφροσύνη του κόσμου, αλλά το μετατρέψαμε και σε κακέκτυπό του. (Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι καταλήψεις και οι βιαιοπραγίες). «Σχολείον ίσον δάσκαλος», μας κανοναρχεί ο Παλαμάς. Οι σακατεμένοι καιροί μας, απαιτούν δασκάλους, συντηρητές της Παράδοσής μας, μεταλαμπαδευτές αξιών, με «ψυχή και Χριστό», που θα διδάσκουν σε σχολειά κλειστά στον αφόρητο, έξω κόσμο. Κι ας τσιρίζει ο κάθε νηπιόφρων.
Το «πρώτα ο μαθητής», όπως διατυμπανίζει το υπουργείο Απαιδευσίας, υπονομεύει, την ουσία της Παιδείας. Πρώτα ο δάσκαλος και «καλών των διδασκάλων και οι μαθηταί καλοί καγαθοί γίγνονται» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Ἡ Μεταπατερικὴ Θεολογία.


Δημήτριος Νατσιός, Ουδείς μεθ’ ημών και πάντες με... θυμόν

  

 



Ουδείς μεθ’ ημών και πάντες με... θυμόν
«Αυτείνοι, οι Ευρωπαίγοι, είναι άνθρωποι χωρίς ηθική και πίστη και κρίμα στα φώτα τους, ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα και όχι τα φώτα τον άνθρωπο».
Μακρυγιάννης
Εδώ και 20 χρόνια που γράφω-δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο σε τοπική εφημερίδα του Κιλκίς με τίτλο «οι φαυλότητα της πολιτικής και οι πολιτικοί της φαυλότητας»- δεν έκρυψα ποτέ την απέχθεια και την περιφρόνηση που νιώθω γιά τα καθάρματα τους Ευρωπαίγους, όλο αυτό το μνημονιακό σκυλολόι, τους δημίους του λαού μας.

Απ’ όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, εμείς οι Έλληνες, βιώσαμε και ζήσαμε τις μεγαλύτερες καταστροφές εξ αιτίας της κακουργίας τους. Κατάπιαμε την μεγαλειώδη απάτη του «δυτικού πολιτισμού», πως δήθεν εδράζεται στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, τις κοραϊκές ονειροφαντασίες περί «μετακένωσης των φώτων», και την μόνη «μετακένωση» που γνωρίσαμε ήταν του αίματος και της καταστροφής της πατρίδας μας. Ξεκίνησε το «ματοβαμμένο» κρατίδιό μας ελπίζοντας από την Ευρώπη προστασία και αλληλεγγύη.
Καρτερούσαμε «οι πάντοτ’ ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι» (Σολωμός), από την «πολιτισμένη Ευρώπη» βοήθεια και συναντίληψη. Από ποιά Ευρώπη; Από την «πολιτισμένη Ευρώπη» των Κογκισταδόρες που εξόντωσαν είκοσι εκατομμύρια ιθαγενείς της Αμερικής και εξαφάνισαν εν ψυχρώ τον πολιτισμό τους; Την Ευρώπη της Ιεράς Εξέτασης, των Σταυροφοριών και του Αγίου Βαρθολομαίου; Την «προοδευτική» Ευρώπη του κατακτητή με την τιάρα, του θηρίου της Ρώμης, του Πάπα; Την Ευρώπη του δουλεμπορίου, της Ιεράς Συμμαχίας και των δύο παγκοσμίων ανθρωποσφαγών του εικοστού αιώνα;
Ανέφερα πριν τον Σολωμό. Σαν χθες, 9 Φεβρουαρίου του 1857, έκλεινε τα μάτια του ο μεγάλος μας ποιητής. Και επειδή τούτη την κρίσιμη στιγμή,«αδελφοί μας βρίσκει το κακό και θολώνει ο νους μας», υπακούοντας και στην ποιητική προτροπή του Ελύτη, τον μνημονεύουμε, γιατί έγραψε τον Ύμνον όχι εις την Ελλάδα, αλλά «εις την Ελευθερίαν», ήθελε να μας πει ότι Ελλάς και ελευθερία είναι όπως η ψυχή με το σώμα. Η Ελλάδα χωρίς την λευτεριά, δεν μπορεί να ζήσει. Και, επαναλαμβάνω, οι δυτικές δυνάμεις προκάλεσαν όλες τις συμφορές του νεότερου Ελληνισμού.
Δεν υποδούλωσαν οι Οθωμανοί τον βυζαντινό Ελληνισμό. Είχε εξουθενωθεί, λεηλατηθεί, κατακερματισθεί από τις άγριες επιδρομές της παπικής ψευτοεκκλησίας. Αποφράς ημέρα του Γένους δεν είναι η 29 Μαΐου 1453, αλλά η 13 Απριλίου 1204. Τότε «εάλω η Πόλις», όχι από τους Τούρκους, αλλά από τις ορδές των σταυροφόρων-συμμοριών. Τα χρόνια της δουλείας επέπεσαν όλοι οι αρχαιοκάπηλοι και εγκληματίες αρπάζοντας τις αρχαιότητες, καταστρέφοντας Παρθενώνες, μία Πνευματική Γενοκτονία, όπως προσφυώς ονομάστηκε. Κατά την Επανάσταση μας έστελναν αλιτήριους, τυχοδιώκτες τύπου Τσώρτς και Κόχραν, μην ξεφύγουν τα σύνορα, ώστε  να περιοριστούμε στο υποτελές, λυμφατικό κρατίδιο της Μελούνας. Από την εισβολή του Ιμπραήμ και τη γενοκτονία που ακολούθησε, από τον ακρωτηριασμό του ελεύθερου έθνους, τις επεμβάσεις των κανονιοφόρων, τους αποκλεισμούς και τις κατοχές ως την ατίμωση του 1897, από την μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο ως και την κυπριακή τραγωδία, πάντοτε μπροστά μας οι Ευρωπαίοι. Οι Τούρκοι ήταν και είναι πειθήνια ενεργουμένα τους. Και πάντοτε έβρισκαν πέντε δέκα ημέτερα καθάρματα-Γραικύλους της σήμερον, για να κάνουν την βρόμικη δουλειά. «Υπακοή στην Τρόικα» τσιρίζουν οι μνημονιακοί λακέδες. «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» τους απαντά ο Καποδίστριας.
Είμαστε λαός πληγωμένος. Και όποιος πληγώνεται αντιστέκεται. Και η καλύτερη αντίσταση είναι η αντεπίθεση. «Να χτυπήσουμε» και τον επιχειρούμενο «εξευρωπαϊσμό» της πίστεώς μας». «Εντολή γάρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε ότε περί Πίστεως ο λόγος, ούκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κεκράξονται, και συ σιωπηλός και άφροντις», πάντες ευθυνόμαστε και πάντες θα λογοδοτήσουμε για τυχόν ολιγωρία και αμέλεια, κατά τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη. Ο οικουμενικός θρόνος κηρύσσει, δεκαετίες τώρα, γυμνή τη κεφαλή, και προσπαθεί να παρασύρει και τοπικές εκκλησίες, στην αίρεση του Οικουμενισμού. Να φύγει και η Εκκλησία από αυτή την απαίσια φραγκοσφηκοφωλιά, το Π.Σ.Ε.
«Να χτυπήσουμε» τους ψευτομορφωμένους που λυμαίνονται την παιδεία μας. Τα σύγχρονα δεινά της πατρίδας μας σε τέτοιους «ευρωλιγούρηδες» (Ζουράρις) οφείλονται. Αυτοί οι ημιμαθείς, οι ανθρωποκάμπιες που λέει ο Κόντογλου, περιφρόνησαν τον λαό μας με το πάθος κάθε πεμπτοφαλαγγίτου.
Κατακρεούργησαν την γλώσσα μας, περιφρόνησαν την παράδοσή μας, την πίστη μας για να γίνουμε δήθεν Ευρωπαίοι. Ας το χωνέψουμε: Εξασθένιση της Ορθοδοξίας σημαίνει πλήγμα στα θεμέλια του Ελληνισμού. Φτάνει τόσα χρόνια το μπούκωμά μας με τα ξυλοκέρατα, τις γουρονοτροφές των Φράγκων. Λύκοι είναι προβατόσχημοι που θέλουν να μας εξαφανίσουν ως λαό ιστορικό.
Τέτοιοι ήταν πάντα και τώρα είναι χειρότεροι, γιατί στις μέρες μας, αποθηριώθηκαν.
Κλείνωμε δύο επεισόδια από την πρόσφατη ιστορία μας.Τα έχω ξαναγράψει, αλλά τα επαναλαμβάνω για να μην ξεχνούμε ποιοι ήταν και είναι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας.
«Στις αρχές της Κατοχής, και στην πλατεία του Κλαυθμώνος, που την είχανε μεταβάλει οι Γερμανοί σε χώρο στάθμευσης, ένας Γερμανός σωφέρ, έτρωγε απ’ την καραβάνα του το φαϊ του, καθισμένος στο σκαλοπάτι του αυτοκινήτου του.Έτρωγε μ’ αχορταγιά, ενώ γύρω του, οι άλλοι πείναγαν.Τότε ένα παιδάκι, ίσια με εφτά-οχτώ χρονών, άπλωσε το χεράκι του, με την ιδέα ότι κάτι θα του έδινε για να ρίξη στο πεινασμένο στομάχι του, ο Γερμανός στρατιώτης.
Αντίς όμως ο στρατιώτης να κάνη τότε μία ανθρώπινη χειρονομία, έκανε αυτή την ελεεινή και βάρβαρη πράξη.
Άφησε στο σιδερένιο σκαλί τη γιομάτη καραβάνα του, σηκώθηκε απάνου, άρπαξε το με πνεύμα ικεσίας τεντωμένο χέρι του παιδιού, το στήριξε πάνω στο γόνατό του, και μπροστά στα μάτια του κόσμου, το έσπασε στα δύο σαν ξερό κλαδί».
Κι ενώ τα μάτια του Αρμένη δακρύζουν στη θύμηση της σκληρής αυτής εικόνας, μου προσθέτει:
-Ήμουνα αυτόπτης μάρτυς. Κι έφυγα από κει φτύνοντας αυτόν και τη φυλή του ολόκληρη».
Το γεγονός περιέχεται στο βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, βιβλίο «Οι σφαγές του Καλαβρύτων», του Κώστα Καλαντζή .(Αθήνα 1962, σελ. 26).
Το δεύτερο από το βιβλίο του Χρ. Αγγελομάτη «Το χρονικόν της Μεγάλης Τραγωδίας».

«Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τας αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέραν του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον  ‘Ζάν’, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων της Μικράς Ασίας, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους». Τα πήγαιναν τα κόκκαλα τα ιερά των σφαγιασθέντων Ελλήνων για «σαπούνι Μασσαλίας». Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί αργότερα μιμήθηκαν. Όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή.

Ξεκίνησε η πρώτη επίσημη δίωξη του αντιοικουμενιστή ιερέα π. Νικόλαου Μα...